Niedawno mogliśmy obchodzić już siedemdziesiątą siódmą rocznicę Warszawskiego Powstania. Jak wiemy z historii Polski, była to wówczas największa zbrojna akcja podziemia w Europie, przez Niemców okupowanej. Z uwagi na rozkaz Dowódcy Armii Krajowej gen. Tadeusza Komorowskiego, miała swój początek pierwszego sierpnia 1944 roku. W ciągu następnych 63 dni powstańcy brali udział w walce, której to celem była niezależna Polska, wolna od okupacji niemieckiej i przewagi sowieckiej. Na podstawie szacunków, około 16 tysięcy osób zostało zabitych podczas walki o stolicę, z kolei rannych zostało 25 tysięcy osób, w tym przeszło 6 tysięcy ciężko rannych. Poza tym, około 30 % osób, które podczas Powstania Warszawskiego poległy w walce, to ofiary mordów organizowanych przez policyjne formacje niemieckie oraz wojskowe. Nie ulega kwestii, że największe natężenie rzezi na ludziach miało miejsce w czasie 2 pierwszych tygodni sierpnia 1944 - kiedy obowiązywał rozkaz Hitlera dotyczący ludobójstwa w Warszawie.

Jednakże, pomimo potężnego poświęcenia oraz zadziwiającego bohaterstwa żołnierzy AK, oraz zwykłych cywili - Powstanie nie powiodło się. Pomimo tego, z całą pewnością powinno się dbać o pamięć oraz odwagę osób angażujących się w walkach i oddać im szacunek, bo przecież dzielnie walczyli w imię wolności i godności człowieka. Warto więc nie tylko w ten jeden dzień w roku, ale też czasami zatrzymać się na kilka chwil w tym pędzie życia codziennego i przyjrzeć się temu, jak wiele wyrzeczeń oraz poświęceń musieli znosić ludzie w tych trudnych czasach i w jak honorowy sposób pokazywali swoją chęć jednoczenia się, odwagę, determinację oraz heroizm. Aktualnie łatwo jest nieobiektywnie oceniać tych ludzi, ale nie zapominajmy o tym, iż żyli oni w zupełnie odmiennych realiach niż my. Warto oprócz tego zapoznać się dobrze z historią Powstania Warszawskiego, po to by poznać więcej szczegółów, które są niezmiernie ważne i potrafią odmienić nasze myślenie niemalże całkowicie. Ukażmy swoją empatię oraz respekt.